Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Η ηθελημένη ψευδαίσθηση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας

Χρήστος Αλεξάνδρου
Πολιτικός Επιστήμονας

Για τρεις και πλέον δεκαετίες η διακηρυγμένη θέση της ελληνικής πλευράς για  λύση του κυπριακού προβλήματος παραμένει η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ως γνωστό το  πλαίσιο αυτής της  λύσης  συμφωνήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και την τουρκική πλευρά υπό τον Ραούφ Ντενκτάς. Η μορφή αυτή λύσης έγινε αποδεκτή από την ελληνική πλευρά εφόσον θεωρήθηκε ότι επιβαλλόταν από την οδυνηρή ήττα του 74’ και την βίαιη εθνοκάθαρση που την ακολούθησε. Στην πορεία χαρακτηρίστηκε ως η  μόνη δυνατή λύση που θα μπορούσε να υπάρξει λόγω της εγγενούς αδυναμίας της ελληνοκυπριακής πλευράς και της συνακόλουθης απροθυμίας της Αθήνας –λόγω και των νωπών τραυματικών εμπειριών από τον τρόπο ανάμειξης της χούντας στο κυπριακό - να συνδράμει στρατιωτικά – στρατηγικά την Κύπρο κατά τρόπο αποτελεσματικό.

Ο στόχος  για μια τέτοια λύση έκτοτε φέρει την σφραγίδα του Μακαρίου ως τεκμήριο μιας «σοφής» και της  μόνης «δυνατής» επιλογής. Κατά αρχάς  «μακαριολατρεία» των προηγούμενων δεκαετιών –φυσιολογικά εξασθενημένη σήμερα - και μια προσπάθεια  απόδοσης στον μεγάλο όσο και τραγικό ηγέτη της Κύπρου ενός είδους ιστορικού «αλάθητου» είναι από μόνα τους προβληματικά. Ποια ιστορική εμπειρία μπορεί να βεβαιώσει  πως μεγάλες  προσωπικότητες δεν περιπίπτουν σε λάθη, ώστε και στην περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να πρέπει να γίνει στανικά αποδεκτό πως δεν περιέπεσε σε λάθος; Ωσάν και το λάθος δεν είναι συμφυές με την πραγματικότητα και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, όλως ιδιαιτέρως όταν σχοινοβατεί κανείς ανάμεσα σε δυσκολίες και επιλογές ενός πολύπλοκου προβλήματος, όπως το κυπριακό.